Sevdiğim ve saygı duyduğum, Yaşar Ağabeyimle sohbet ederken konu dönüp dolaşıp çocukların ve devamında gençlerin eğitimine geldi.

        Yaratılmışların en mükemmeli olarak, var edilmiş insanın, adeta insanlık sıfatını kendinde bulma aczî içinde yuvarlandığını ve maalesef bulamadığını,

         Çeşitli sınıflamalarla gençlerin kendilerini alfabedeki son harfle, son dönemin son temsilcisi olarak tanımladığını (Z kuşağı) ve yine neden ailelerin ve gençlerin kendine basit ve sıradan dünya hayatını tercih ettiklerini, Yaratanı razı edecek bir hayatı tercih etmek yerine sırf dünya için yaratılmış gibi, yalnızca ‘’dünyaya ve nimetlerine hücum eden’’ yaşam tarzını benimsemelerini anlamlandırmakta zorluk çektiğini söyledi.

        Söylediklerini tam ve doğru olarak anlayabilmek için biraz daha açmasını rica ettim.

         Ailelerin, çocukları sınıflandırmaya, sözde mütedeyyin ailelerin de (istisnalar hariç) bu duruma bilerek ve isteyerek dahil olduğunu, ‘’maalesef çocukları harman döğenindeki atlar misali robot haline getirdiklerinden (Yaşar Ağabey’in üslubuyla naklettim)’’ ve gençleri, doktorluk, savcılık, mimarlık, mühendislik gibi saygın mesleklerin birine ulaştırmak adına, imanî ve insanî değerlerle donatmadan toplum içerisine gönderme acizliğine düştüklerini söyledi.

        ‘’Suda boğulmuş cansıza ne can kurtaran ne oksijen fayda verir’’. İşte maalesef aileler iman oksijeninden mahrum yavrularıyla övünüp dururken, gerçekte çocuklarından daha da suçlu olan anne ve babaların mahşerde, o büyük hesap gününde, sonu ebedî cennet yahut ebedî cehennem olan o büyük mahkeme-i kübrayı unutmamaları gerektiğini ifade etti.

       ‘’ Rabbim sen akıbetimizi hayr eyle’’ diye de ekledi.

         Yaşar Ağabeyim söylediklerinde çok haklılık payı var.

        Çok önemli olan bir hususa dikkatlerimizi yönlendirirken konuyu bu şekilde dile getirmesinde ifadelerin sıcak bir üslup ama güncel bir can sıkıntısının bulunduğunu, hayata her daim olumlu bakan biri olduğunu kendisini yakinen tanıdığım için biliyorum.

        Konuyla alakalı olarak Şubat 2025’te ‘’GENÇLİĞE/GELECEĞE SAHİP ÇIKMAK’’ adlı bir makale yazdığımı hatırlıyorum.

       ‘’HAYAT-GENÇLİK ve AMAÇLAR’’ öylesine önemli ki, gerçekte bu konular hayatımızın merkezindedir. Bu nedenle döner dolaşır defalarca ele alınır, yazılır, çizilir ve haklarında düşünülmeye değerdirler.

      Ve sakın yanlış anlaşılmasın bunlar gereksiz, lüzumsuz boş tekrarlar değildir. Bu tekrarlar büyüklerimizin deyimiyle taş üstüne taş koymaktır, gelişmek ve ilerlemektir.

        Gençlerin içinde bulunduğu durumlar, aklıma "gaz bitti fitille idare ediyoruz" deyimini getirdi, her nedense.

       Katıldığı bir programda Kartal Tibet’in yaşlılıktan şikâyet etmesi üzerine, sonucu, Kartal Tibet’e iltifat ederek ‘’hala çok yakışıklısınız’’ deyince rahmetli jönümüz "gaz bitti fitille idare ediyoruz" demişti.

       Bu deyim özellikle şu aralar içinde olduğumuz ve şikayetçi olduğumuz birçok durumu özetlemek için işlevsel bir özellik de taşıyabilir.

       Belki şikâyet ettiğimiz birçok konuya kendi açımızdan baktığımızda ‘’gazın bittiğini fitille de idare edildiğini’’ görüyor olabiliriz.

       Ben her zamanki gibi sadece sokaklara, caddelere, sosyal medyaya bakarak karar vermenin bizi yanıltabileceği kanaatindeyim.

       Ve ben yine de ümitvârım açıkçası. Çevremizde gezen haşarı, yaramaz gençlere bakarak ‘’enseyi de karartmıyorum.’’

        İnsanoğlunun her zaman yüreğinin derinlerinde onu doğruya yönlendirecek ve ulaştıracak bir programla donatıldığını biliyorum.

        Özetle ‘’BENCE GAZ BİTMEDİ, FİTİLİN DE UCU YANIYOR.’’

        En azından ben öyle düşünüyorum.

Yine yeni bir yazıda beraber olmak dileğiyle hoşçakalın, mutlu kalın, huzurla ve sağlıkla kalın.

     Faruk RİFAİOĞLU…