Hayatın en kırılgan, en masum varlıkları olan çocuklar… Onların gülüşleri geleceğimizin teminatı, gözlerindeki ışıltı umudumuzun kaynağıdır. Ancak ne yazık ki, bu saf ve korunmasız varlıklar, yetişkinlerin karanlık dünyasının acımasızlığıyla karşı karşıya kalabiliyor. Çocuk istismarı, sadece bir suç değil, insanlığa karşı işlenmiş en ağır günahlardan biridir.

Fiziksel, duygusal, cinsel her türlü istismar, bir çocuğun ruhunda onarılmaz yaralar açar. O minik bedenler, taşıyamayacakları yüklerle ezilirken, geleceğe dair umutları da paramparça olur. İstismarın izleri, sadece çocukluk döneminde değil, tüm bir ömür boyunca sürebilir; travmalar, güvensizlik, psikolojik sorunlar ve sosyal uyumsuzluklar şeklinde kendini gösterebilir.

Peki, bu dehşet verici suça karşı toplum olarak ne kadar bilinçliyiz? Çevremizde olup bitenlere ne kadar duyarlıyız? Belki de en acı veren gerçek, istismarın çoğu zaman dört duvar arasında, sessiz çığlıklarla yaşanmasıdır. Komşumuzun çocuğunun solgun yüzünde, okul arkadaşımızın içine kapanık halindeyse bir gariplik seziyor muyuz? Yoksa görmezden mi geliyoruz?

Hukuk sistemimizdeki cezalar, bu tür vahim suçların caydırıcılığı açısından hayati öneme sahiptir. Mevcut yasalarımızda çocuk istismarı suçuna yönelik ağır cezalar öngörülmektedir. Ancak sadece cezaların ağırlığı yeterli midir? Elbette hayır. Önemli olan, suçun önlenmesi, mağdurların korunması ve onlara destek olunmasıdır.

Bu noktada, devlete, sivil toplum kuruluşlarına, eğitimcilere, medyaya ve her bir bireye büyük sorumluluk düşmektedir. Büyük göreve devlete düşüyor. Mevcut yasaların etkin bir şekilde uygulanmasını sağlamalı, cezaların caydırıcılığını artırmalı, mağdur destek mekanizmalarını güçlendirmeli ve koruyucu önleyici politikalar geliştirmelidir.

Sonraki görev Sivil Toplum Kuruluşları’nın… Farkındalık kampanyaları düzenlemeli, mağdurlara psikolojik ve hukuki destek sağlamalı, ihbar mekanizmalarının etkinliğini artırmalıdır.

Peki ya eğitimciler… Öğrencileri istismar konusunda bilgilendirmeli, şüpheli durumları tespit etme ve bildirme konusunda eğitilmeli, okul ortamında güvenli bir atmosfer oluşturmalıdır. Ve en önemli sac ayağı medya… İstismar vakalarını sansasyon yaratmadan, mağdurların mahremiyetini koruyarak ve toplumsal bilinç oluşturacak şekilde ele almalıdır.

Bireyler de dikkatli ve uyanık olmalı… Çevremizde olup bitenlere karşı duyarlı olmalı, şüpheli durumlarda sessiz kalmamalı ve ilgili mercilere ihbarda bulunmaktan çekinmemelidir. Unutmayalım ki, bir çocuğun hayatı, sessizliğimizden çok daha değerlidir.

Bir istismarcının bir gün bile cezaevinde kalmaması, sadece mağdurun değil, toplumun tamamının güvenliğini tehdit eder. Bu yüzden çocuk istismarında sıfır tolerans politikası benimsenmeli, cezalar hem caydırıcı hem de istisnasız uygulanmalıdır. Ayrıca yalnızca cezai değil, önleyici tedbirler de artırılmalıdır. Okullarda bilinçlendirme çalışmaları yapılmalı, çocuklar haklarını bilmeli, aileler ve öğretmenler bu konuda eğitilmelidir.

Çocuklarımızı korumak sadece devletin değil, hepimizin görevidir. Sessiz kalan her birey, bu suça ortak olur. O yüzden sesimizi yükseltmeli, bu utancı örtbas eden değil, yüzleşip çözen bir toplum olmalıyız. Çünkü çocuklarımızın güvende olmadığı bir dünyada hiçbir başarı, hiçbir kalkınma, hiçbir gelecek gerçek değildir.

Çocuk istismarıyla mücadele, sadece hukuki bir süreç değil, aynı zamanda vicdani bir sorumluluktur. O minik yüreklerin çığlıklarına kulak vermeliyiz. Onları korumak, geleceğimize sahip çıkmaktır. Sessiz kalmak, suça ortak olmaktır. Artık suskunluğu bozma, harekete geçme ve çocuklarımızın güvende olduğu bir dünya inşa etme zamanıdır. Unutmayalım ki, bir çocuğun gözündeki yaş, tüm dünyanın denizlerinden daha tuzludur.