Boş kaldığımız zamanlarda hangi duygular, hangi düşünceler istila eder gönlümüzü ve aklımızı. Gelecek korkusu mu, yaşamı anlamlandıramama korkusu mu? Sağlığımızı yitirme korkusudur belki de. Belki bir doğal afet korkusudur bizi ara ara düşünceye sevk eden, ya da kim bilir yaşlanma, yalnız kalma ve kimsenin olmadığı bir odada ölme kaygısıdır bizi korkutan.

          Ben kendi adıma dönem dönem bir kısmını yaşadığım belki bir kısmı sizin de yabancı olmadığınız duygulara, düşüncelere esir olurum. İnsanoğluna muhtaç olma korkusunu çok derinlerimde hissettiğim olur. Hele de böyle bir zamanda muhtaç olma…

         Gelmesinden korktuğum geleceğin, geldiğinde beni zaman denen kavramın içinde bulamaması ihtimalini düşünüp korktuğuma üzülmeye başlarım bu defa. O zaman da boşuna korkmuş olmaz mıyım? Diye sorarım kendime.

          Öyle anlar olur ki saygı duyduğum düşünürlerin, yazarların, mantıkçıların eserlerine göz gezdirip bu konularla ilgili eserleri okuyunca, her birisinin kendisine has duyguları ve düşünceleri beni sakinleştirip yol göstereceği yerde, yeri gelir tespitlerinin, anlattıklarının, bildiğimi zannettiğim yolları karıştırmama sebep olduğunu hissederim. Onların yönlendirmelerinin, fikirlerinin, düşüncelerimde dağınıklığa sebep olmasından, beni ileriye değil olduğum yerde bırakmasından, güvene değil korkuya sevk etmesinden korktuğum olur.

       Navigasyonu doğru çalışmayan bir aracın olması gereken konumu başka yerlerde göstermesi ve bizi yanlış yollara sevk etmesi gibi tamamen yanlış bir yere yönlendirildiğimi fark ettiğimde, bu aracı kullanmanın yanlış bir karar olup olmadığını düşünmeye başlar, ‘’senle de olmuyor, sensiz de olmuyor’’ sendromu yaşarım.

         Başkalarını anlamaya çalışma yolunda ilerler ve doğruyu, güzeli bulmaya çalışırken Nasreddin Hoca’nın ‘’Sen de Haklısın’’ fıkrasında anlattıklarını yaşadığımı hissederim. Kırmızı ışıkta beklerken arkadan gelip çarpan bir sürücüye hatanın tamamının verilmeme nedenini sorduğum trafik polisinin, ‘’senin burada bulunman başlı başına sorumlulukta pay sahibi olman anlamına gelir’’ şeklinde verdiği cevabı hatırlarım. Adam doğru söylüyor, yeryüzünde bulunmak bile başlı başına bir sorumluluk derken(!) doğru cevabı kendi düşünüşümle bulamadığımı anlayıp başkalarının gözüyle olayları anlamaya çalışmanın, empati yapmanın mevcut durumumuzu kolaylaştırdığını hissederim.

           Düşünmek güzel bir olgudur, korkularımızı yeşertip bazen bizi asli yoldan uzaklaştırsa bile. Düşünmekten korkmayın asla korkularımızı yeşerttiği gibi korkularımızı kuruttuğuna, yok ettiğine hatta bazen kestirme bir yolu bulmamıza katkıda bulunabildiğine şahit olursunuz yeter ki doğru düşünmeye başlayalım ve güzel niyetimizi muhafaza edelim.

         Sonra boş bir anımda oturup sakince düşündüğümde bu korkulara olan esaretime kızıp gereksiz ve yersiz düşüncelerin bana taktıkları prangaları kırarım. Beni bir yaratan var! Derim kendi kendime.  Beni ve herkesi benden ve herkesten fazla düşünen Yaratıcının varlığı rahatlatır, dinginleşirim ve olanların tamamında muhakkak anlayamadığımız, göremediğimiz güzellikler olduğunu ve düşünürüm. Yeniden içimi güven kaplar bir huzur hissederim.

           Buldum dediğimiz veya karar verdiğimiz nokta, düşünmenin sona erdiği, sorumlulukların üstlenilmesi gereken nokta olduğuna göre, vicdanen rahat olmak, güzel ve doğru düşünmek adına sabırsızlık göstermeden, neticeye çok çabuk ulaşmadan, tekrar gözden geçirerek daha iyi bir karar alıp almadığımızı gözden geçirmeye devam.

         Not: GAZZE’de yaşanan insanlığın uzun zamandır böylesine şahit olmadığı bir vahşeti tüm kalbimle lanetlerken, kardeşlerimizin kurtuluşu için onlara  dualar ediyoruz. Rabbim yar ve yardımcıları olsun.

       Yine yeni bir yazıda beraber olmak dileğiyle hoşçakalın, mutlu kalın, huzurla ve sağlıcakla kalın.

                                                                                                                                                                                 Faruk RİFAİOĞLU…